Catherine Keyl verliest zusje: ‘Mijn verdriet moffel ik weg’

Catherine Keyl heeft afscheid moeten nemen van haar tweeënhalf jaar jongere zusje Marjolijn, die stierf aan de gevolgen van uitgezaaide longkanker. Dat vertelt Catherine aan Weekend: “Ze is vier weken geleden overleden. Ik voel me een beetje raar. Bij mij lijkt er een vertragingsmechanisme te zitten. Wanneer iets veel impact op me heeft, voel ik het effect vaak pas later.”

Voor nu probeert Catherine normaal door te leven en dat lukt ook best. “Maar het zou goed kunnen dat ik over een poosje depressief wordt omdat het verlies dan binnenkomt.” De afgelopen maanden heeft ze gelukkig wel langzaamaan afscheid kunnen nemen van Marjolijn, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de familie van Jonnie Boer, die een longembolie had. “Als iemand laat weten dat hij ernstig ziek is, krijg je als het ware wat mentale voorbereidingstijd op het overlijden. De familie van Jonnie heeft dat helemaal niet gehad. Dat lijkt me vreselijk.”

Onbenullig

Het verdriet wordt er echter niet minder om. “Gelukkig heb ik met mijn zusje veel dingen kunnen afsluiten. We hebben gesprekken gehad over wat ons nog dwars zat naar elkaar toe en dat hebben we allemaal uitgesproken. Dat is toch fijn. Soms lijken dingen te onbenullig om over te praten, maar als het einde nadert, blijken ze toch nog de moeite waard om te benoemen.”

Dierbaar

Dat gaf Marjolijn rust. “Mijn zusje zei toen ook: ’Nu kan ik met een gerust hart gaan’. Dat we alles hebben kunnen zeggen wat we tegen elkaar wilden zeggen, in de week van haar overlijden, was heel dierbaar.” In augustus had Marjolijn de diagnose ’uitgezaaide longkanker naar de botten’ gekregen. “Iedereen weet dat daar dan geen redden meer aan is”, aldus Catherine, wiens ouders en andere zusje al zijn overleden. “Maar ik heb mijn neef en nicht nog, en hun kinderen. Daar kom ik nu ook net vandaan, dus dat is heel prettig.”

Krachtig

Op de vraag hoe ze met rouwverwerking omgaat, zegt Catherine: “Ik vrees dat ik het wegmoffel, omdat ik krachtig wil blijven. En in de eerste plaats heeft het ook geen zin om een ander ermee lastig te vallen. Ik kan er zelf amper wat mee, dus een ander kan daar al helemaal niks mee. Halverwege de speech op de uitvaart kon Catherine niet uit haar woorden komen. “Het is natuurlijk toch een soort afsluiting van een deel van je leven. Dat is heel raar.”

Onvoorspelbaar

Vooral omdat ze twee jongere zusjes had – de één tweeënhalf jaar jonger, de ander zelfs negen jaar. “En ik er altijd vanuit ging dat ik hen zou voorgaan. Ik dacht echt dat ik de eerste zou zijn die zou gaan. Maar dit laat maar weer zien hoe onvoorspelbaar het leven is. Dat is wel gek hoor.”

Levenseinde

Catherine is nu ook vaak bezig met haar eigen levenseinde. Maar last van lichamelijke mankementen heeft ze nog niet. “Nee, maar dat kan natuurlijk elk ogenblik wel gebeuren. Dat zag je ook bij mijn zusje: van het ene op het andere moment was het gewoon klaar.”

Monument

De journaliste was eerder nog te zien in TV Monument. Daarin werd haar indrukwekkende carrière onder de loep genomen. vertelt Catherine aan Shownieuws hoe bijzonder ze dat vond: